Struikeldraad

Het is weer december. Een maand waarbij we er allemaal aan herinnerd worden aardig en goed te zijn voor elkaar. Is het een onmogelijke droom te hopen dat we elkaar hier niet aan te hoeven herinneren en het simpelweg gewoon een van de dingen is die we doen? Er zijn voor elkaar! Elkaar steunen! Op tillen als we vallen of juist even laten liggen opdat we nieuwe energie op kunnen doen. En dat is gelijk een lastige want wanneer til je nu iemand op en wanneer laat je iemand even liggen? Bepaal jij voor de ander hoe die zich op dit moment moet voelen of mag deze hier zelf over beschikken?

Tijdens mijn studie geesteswetenschappen heb ik een scriptie geschreven over de kracht van gedachten. Een moeilijk onderwerp want het is simpelweg niet te toetsen. De een vind het onzin, de ander voelt het haarfijn aan. In mijn opinie zijn we energetisch allemaal met elkaar verbonden en hoe ver we ook van elkaar verwijderd zijn de energie weet ons te bereiken. Een uitgezonde gedachte is zo’n energielijn. Ik zie dit voor mij als een struikeldraad (of een leidraad die je helpt de weg te vinden in positieve zin)

Ik ga proberen een simpel voorbeeld te schetsen: Stel jezelf eens voor dat je op het punt staat om een belangrijke beslissing te nemen in je leven. Dit op zichzelf vraagt daadkracht en doorzettingsvermogen van je. Indien de mensen in je omgeving je laten weten en voelen dat je dit kan dan voel je je gedragen en krijg je als het ware vleugels. Denken ze aan de andere kant dat jij hier niet toe in staat bent dan worden er barrières voor je neergelegd. Je struikelt dan als het ware over de draden die voor je uitgespannen worden en dan wordt het een hele kunst om te bereiken wat je wilt bereiken. We leren al heel vroeg dat we ons niet moeten laten tegenhouden door wat een ander vindt of denkt toch blijft het soms een hele uitdaging. Wel maakt het ons extra sterk als we ondanks deze barrières toch ons doel bereiken.

Toch in het kader van er voor elkaar zijn denk ik dat het heel belangrijk is om hier meer aandacht aan te besteden. Uiteraard hebben we niet in de hand wat een ander denkt maar we kunnen wel onze eigen gedachten zuiver houden. Doe eens een test met jezelf en ga daarbij eens na hoe je denkt over anderen. Ben je iemand die in gedachten iedereen het beste toewenst of zet je makkelijk vraagtekens bij een ander. Heb jij werkelijk altijd positieve gedachten over een ander of betrap je jezelf er weleens op dat je denkt dat een ander iets niet kan? Valt het je op dat deze gedachten altijd als een boemerang weer bij je terug keren?

Het zijn simpele trucjes waar we mee kunnen spelen. Trucjes die ons uiteindelijk laten inzien hoe onbelangrijk dit is. ‘Ja Peggy, wat is het nou? Net zeg je nog dat dit heel belangrijk is en nu geef je aan dat het eigenlijk onbelangrijk is? Maak eens een keuze.’

Dat is nu mijn uitdaging voor jou. Lukt het jou om hier doorheen te breken en werkelijk te voelen met je Hart en Ziel?

Soms is het nodig om te zien hoe belangrijk iets is voordat je daadwerkelijk kunt voelen hoe onbelangrijk en nietig het in werkelijkheid is. Kan je me nog volgen?

Wie houdt jou werkelijk tegen?

Als er iets is wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dan is het wel hoe belangrijk verbinding met elkaar en vooral ook hoe belangrijk verbinding met jezelf is. De huidige maatregelen zetten je, als het goed is, aan tot nadenken want waar zijn wij als mensen in godsnaam mee bezig? Kunnen en mogen we nog voor ons zelf denken? Mogen we kritische vragen stellen? Zelf kijk ik bewust geen nieuws meer, dit doe ik al jaren niet meer. Soms word ik dan gewezen op het feit ‘je moet toch op de hoogte zijn van wat zich in de wereld afspeelt?’. Geloof mij, daar hoef ik geen nieuws voor te kijken. Zeg nu eerlijk wat schieten wij ermee op om het nieuws te kijken? Hoe vaak ben jij al na het kijken van het journaal opgestaan en heb je gezegd; ‘Nu is het genoeg geweest, nu ga ik er iets aan veranderen?’ Niet toch? Over het algemeen nemen we het in ons op, klagen even over hoe KUT alles is en gaan weer door met ons simpele leventje. En nu… met dit hele C gebeuren? Wat worden we er werkelijk wijzer van? Mijn ouders komen geregeld hier een handje helpen en die kijken wel graag het nieuws en andere praatprogramma’s. Elke dag opnieuw dezelfde verhalen, dezelfde ergernissen en allemaal in hetzelfde jasje. Dat was wat me nog het meest opviel en tevens ook het meest tegenviel… er is geen enkele ruimte voor discussie!! Als je nu zo zeker van je zaak bent dan mag er toch ook ruimte zijn voor andere inzichten? Andere denkwijzen? Als je zo zeker bent van je zaak dan kan je toch in gesprek gaan omdat je het vertrouwen hebt dat je over voldoende argumentatie beschikt om zonder kleerscheuren uit de discussie te komen. Er bestaat immers geen verliezen tijdens een discussie. Hooguit een verandering van inzicht.

Zeg nu zelf heb jij nu echt nog het gevoel dat je voor jezelf mag nadenken? Dat je je eigen beslissingen mag nemen? Dat je je eigen weg kan bewandelen in het leven?

Ik hoop dat je dit volmondig met JA kan beantwoorden

Ja, ik mag voor mezelf nadenken en je hoeft het niet met me eens te zijn. Ja, ik mag mijn eigen beslissingen nemen en die mogen anders zijn dan die van jou en Ja, ik mag mijn eigen weg bewandelen. Want ook al wil de maatschappij (ik, jij, hij, zij, wij) ons op dit moment (of is dat nooit anders geweest?) in een richting sturen en mag je niet meer dit en mag je niet meer dat als je niet mee loopt. Werkelijke vrijheid zit in jezelf. Beperkingen zitten in jezelf. En dat weet je… je voelt het tot in de diepste kern van jezelf. Laat ons dan nu stoppen met die onzin. Laat ons samenkomen daar waar het wel mogelijk is en als vanzelf zal dit dan groeien. Er is niemand die jou kan tegenhouden om te dansen, om te zingen en om te spelen. Niemand…alleen jijzelf!

Voor de tweede keer in mijn leven ben ik verhuisd naar het mooie Frankrijk.

Ditmaal voor het opzetten van een eigen camping/chambre d’hotes/gite op het Franse platteland samen met mijn vriend. De eerste keer is inmiddels alweer 14 jaar geleden.

Op mijn 32ste na een prachtige transformatiereis van vijf jaar, van reiki 1 naar reikimaster waar ik later nog weleens uitgebreid over vertel, voelde ik enorm de behoefte om het leven eens op een andere manier aan te pakken. In mijn hart voelde ik dat het tijd was om al het bekende los te laten en op pad te gaan. Ik wilde graag naar het buitenland maar had mijn baan al opgezegd en had niet veel spaargeld. Dus ja, wat nu? De roep vanuit mijn hart leek met de dag sterker te worden. Waardoor ik zelf ook sterker en krachtiger werd en voornamelijk daadkrachtiger. Zo kwam ik op een dag thuis (ik woonde tijdelijk bij mijn zus op zolder) heb mijn laptop gepakt en een meditatiekussen en tikte bij de zoekopdracht de woorden ‘meeleefplekken buitenland’ Er kwam een enorme waslijst tevoorschijn die ik voordien niet verwacht had, wat een mogelijkheden waren er. Ik ben toen heel rustig gaan zitten met mijn ogen gesloten en zei tegen mijn gids (hogere zelf) ‘laat me maar zien welke het is’. Op het moment dat ik mijn ogen weer opende werd mijn aandacht getrokken door Centre Lothlorien in Frankrijk. Na het bekijken van hun website was ik zo enthousiast dat ik ze gelijk mailde met de vraag of ik een tijdje bij ze kon wonen. Als nuchtere reactie kreeg ik terug ‘waarom kom je niet eerst even gezellig op vakantie om de sfeer te proeven?’

Om een lang verhaal kort te maken, ik ben een weekje op vakantie gegaan, dit werd uitgebreid naar zes weken en al vlug hadden we de afspraak dat ik seizoenbewoonster zou worden en van april t/m september bij hen zou blijven. Ik kreeg twee mooie kamers in het Gardien (tuindershuis) ter beschikking en de afspraak was dat ik zou werken tegen kost en inwoning. ‘Een prima aanbod’ zei mijn hart maar mijn hoofd had nog wat twijfels. Want ja, hoe moest ik dat dan doen met mijn verzekeringen? En hoe ging ik die andere zes maanden voor mezelf zorgen? Gelukkig kon ik die twijfels aardig loslaten en genoot ik van het werk in de moestuin en in de chambre d’hotes. ’s Avonds op mijn kamer probeerde ik dan voor mezelf uit te werken hoe ik dit verder zou aanpakken. Ik wist dat ik voorlopig altijd bij mijn zus terecht kon dus huisvesting was geen probleem. Nu alleen nog een inkomen. Tijdens een van die avonden voelde ik hoe er gevraagd werd dat ik even rustig ging zitten dus dat deed ik. Ik sloot daarbij mijn ogen en voelde hoe mijn handen vastgepakt werden en het leek alsof iemand munten in mijn hand legde met de woorden ‘Volg jij nu maar je hart dan zorgen wij voor jou’. Vanaf dat moment was er geen enkele twijfel meer, dit was het pad dat ik te bewandelen had. En vijf jaar lang heb ik op deze wijze met heel veel plezier en de nodige groeipijnen doorgebracht op Centre Lothlorien en in die andere maanden…. Op de een of andere manier was er altijd ergens werk beschikbaar zonder hier veel moeite voor te doen.